Badając pochodzenie i rozwój Ziemi oraz istot na niej żyjących, a wśród nich przede wszystkim człowieka, tradycyjna nauka uwzględnia przede wszystkim aspekt materialny ewolucji naszej planety i istot bytujących na niej. Ten materialny aspekt bada ona przy pomocy fizycznych środków i narzędzi poznania, dostępnych współczesnej fizyce, biologii, geologii i innym naukom przyrodniczym. Głównie na podstawie wykopanych skamieniałości rekonstruuje się w sposób hipotetyczny przeszłość naszej planety i na podstawie tych badań i hipotez próbuje się przewidzieć przyszłość.

        Tak jak w innych dziedzinach życia i poznania, również tutaj antropozofia wskazuje na jednostronność materialistycznych zapatrywań współczesnej nauki, która w zbyt małym stopniu uwzględnia duchową stronę rzeczywistości. Zgodnie z przekazami antropozoficznymi, w światach duchowych dzieje wszystkich istot żyjących na ziemi są zapisane w sferze, którą Steiner nazywa Kroniką Akasha. Badacz duchowy, który na drodze wtajemniczenia uzyskał wgląd w Kronikę Akasha, posiada o wiele pełniejsze i bogatsze źródło wiedzy o dziejach Ziemi i ludzi żyjących na niej, niż współcześni przyrodnicy i historycy, dysponujący wykopaliskami i skamieniałościami. Może też sięgać wstecz czasu w o wiele bardziej odległe epoki rozwojowe, które leżą poza zasięgiem możliwości badawczych współczesnej nauki.

        Z duchowego punktu widzenia człowiek był związany z rozwojem Ziemi od jej pradawnych początków, ginących w mrokach przeszłości. W tych praczasach nie było jeszcze fizycznej materii, a Ziemia istniała tylko w stanie eterycznym i była złączona z siłami i substancjami, które dzisiaj tworzą Słońce i Księżyc. Ten eteryczny glob planetarny zawierał w sobie również eteryczne zalążki człowieka, chronione i pielęgnowane przez boskie, duchowe jestestwa. Ten okres rozwoju ziemi Steiner nazwał Epoką Polarną.

        Epoka Polarna skończyła się, kiedy siły słoneczne opuściły Ziemię, pozostawiając ją złączoną z siłami księżycowymi. Wówczas rozpoczęła się Epoka Hiperborejska. Ziemia była wówczas olbrzymią wodną kulą (z punktu widzenia nauki duchowej pojęcie wody obejmuje wszelkie substancje w stanie płynnym, również np. roztopione metale) otoczoną gazowymi oparami. Słońce, które opuściło ten glob planetarny, oświetlało go z zewnątrz. Człowiek egzystował w tej epoce w postaci wodno-eterycznej amfibii.

        Kiedy z kolei siły księżycowe opuściły Ziemię, rozpoczęła się Epoka Lemuryjska. Zaczęły powstawać pierwsze zalążki lądów stałych. W ten sposób powstał Kontynent Lemuryjski, na którym żyli przodkowie współczesnego człowieka. Ich postać była całkowicie odmienna od dzisiejszej postaci człowieka. Nie zachowały się żadne pozostałości ani skamieliny po tej postaci, gdyż materia jej ciała była o wiele bardziej subtelna od substancji dzisiejszego ludzkiego ciała. Tamto dawne ciało nie posiadało niczego w rodzaju dzisiejszego układu kostnego.

        Kontynent Lemuryjski został zniszczony w wyniku działania potężnych sił wulkanicznych i katastrof ognistych. Ocalała grupa ludności pod wodzą duchowych przewodników rozpoczęła wędrówkę w rejony dzisiejszego Oceanu Atlantyckiego, gdzie w tym czasie stopniowo wynurzały się z morza nowe lądy. Utworzyły one kontynent, o którego istnieniu wieść przekazywał jeszcze Platon. Był to początek Atlantydy i Epoki Atlantyckiej, poprzedzającej nasze czasy.

        Na dawnej Atlantydzie istniało inne otoczenie zewnętrzne, niż w dzisiejszych czasach. Również ludzie różnili się od współczesnych, mieli inną naturę i inaczej odnosili się do otoczenia. W tamtych pradawnych czasach ludzie nie utracili jeszcze łączności z duchowymi i boskimi siłami działającymi w przyrodzie i w kosmosie. W sennej, przytłumionej świadomości postrzegali jasnowidząco byty elementarne przyrody, a w górze, w kosmosie, dostrzegali działanie potężnych boskich hierarchii.

        Epokę atlantycką można podzielić na siedem mniejszych okresów kulturowych. W każdym z tych okresów działały różne ludy i powstawały różne kultury. W swojej książce „Kronika Akasha” Steiner opisuje ludy, które dominowały w poszczególnych okresach kulturowych:

1.    Rmoahalowie

2.    Tlavatli

3.    Toltekowie

4.    Turańczycy

5.    Prasemici

6.    Arkadyjczycy

7.    Mongołowie

Od czasów czwartej kultury cywilizacja Atlantów zaczęła się degenerować i chylić do upadku. W tym czasie, kiedy człowiek był jeszcze całą swoją istotą związany z siłami elementarnymi, dekadencja cywilizacji atlantyckiej i ciemne, niskie namiętności zdegenerowanych Atlantów rozpętały potężne katastrofy naturalne. Wody oceanu stopniowo zalewały kontynent, aż ostatecznie pochłonęły go wraz z całą cywilizacją atlantycką. O zagładzie Atlantydy pisał Platon, wydarzenie to pozostawiło echa również w Biblii, a także w mitach i podaniach wszystkich ludów na całej Ziemi; gdzie znane jest jako Wielki Potop.

T.K.

Ilustracja: fragment szkicu jednego z witraży Goetheanum