Karma i reinkarnacja
Ciało podlega prawu dziedziczenia; dusza ukształtowanemu przez siebie losowi,zaś duch prawu ponownego wcielenia,powtarzanego życia ziemskiego. Duch jest nieśmiertelny;narodziny i śmierć władają w cielewedług praw świata fizycznego;życie duszy, które podlega losowi, pośredniczy w łączności między duchem i ciałem podczas jednego ziemskiego życia.
Rudolf Steiner
Prawa karmy i reinkarnacji to jedne z podstawowych idei, które głosi antropozoficzna nauka duchowa.
Karma jest to prawo przyczyny i skutku. Każdy czyn, słowo czy myśl ma swoje następstwa. Mogą być one dobre lub złe, w zależności od przyczyny. Na pewno są adekwatne i służą rozwojowi duszy. Rozwój ten jest możliwy dzięki temu, że przyczyny wynikające z naszych działań skierowanych na świat zewnętrzny, nie tylko mają swoje skutki w świecie zewnętrznym, ale przede wszystkim działają one na sprawcę zdarzeń czyli człowieka, kształtując jego osobowość. Jeśli dokładamy świadomych starań aby być uprzejmym to wywołujemy tym u innych np. dobry nastrój czy sympatię, powoli kształtujmy naszą osobowość i możemy liczyć na to, że w przyszłym życiu doświadczymy podobnych postaw i zachowań ze strony innych ludzi. Problem z rozpoznaniem działania prawa karmy i ze zrozumieniem go wynika bezpośrednio z tego, że przyczyny wywołują następstwa, które nie zachodzą bezpośrednio lecz po pewnym czasie lub w kolejnych wcieleniach. Dlatego przeciętny człowiek przeżywając swoje smutki nie jest w stanie pojąć „za jakie grzechy tak cierpi” ani dlaczego jedni mają szczęście a inni nie. Nie oznacza to jednak determinizmu, ponieważ człowiek może podejmować czyny z wolnej woli i kształtować swój los na tyle na ile jest świadomy działających w nim prawidłowości. Warto dodać, że to co nas spotyka może być nie tylko skutkiem poprzednich czynów lecz wynikać z tzw. zbiegu okoliczności i stanowić przyczynę dla skutków jakie nastąpią w kolejnych wcieleniach.
Dochodzimy tu do prawa reinkarnacji, czyli ponownych wcieleń. Zgodnie z antropozoficzną nauką duchową człowiek składa się z trzech członów: ciała fizycznego, duszy i ducha. Człowiek żyjący w świecie fizycznym to duch, który się inkarnował. W jaki sposób jest to możliwe i dlaczego nie pamiętamy poprzednich wcieleń? Duch – jaźń inkarnując się, przy pomocy wyższych hierarchii duchowych, buduje sobie ciało duszy (ciało astralne), ciało eteryczne i ciało fizyczne, zgodnie z założeniami co do przyszłego życia i właściwościami jakie sobie wypracował w poprzednich inkarnacjach. Ciało fizyczne jest tworzone z materii ukształtowanej dzięki siłom życiowym. Wszelkie talenty nie są efektem dziedziczenia, lecz są skutkiem właściwości jakie przyjęła w siebie dusza w poprzednich wcieleniach. Dziedziczone są jedynie właściwości ciała fizycznego. Duch wyszukuje sobie rodziców, których cechy ciał fizycznych dadzą odpowiedni materiał dla budowy ciała fizycznego. Prawa świata fizycznego łączą się z prawami światów duchowych pozostając z nimi w zgodzie. Dzięki temu możliwe jest przejawienie się tych talentów. Człowiek nie pamięta poprzednich wcieleń podobnie jak nie pamięta dokładnie jak wyglądało jego dzieciństwo. Tak jak ilość i jakość wspomnień z dzieciństwa zależy od jakości pamięci, tak pamięć poprzednich wcieleń zależy od właściwości duszy. Znaczy to, że można dzięki odpowiedniemu szkoleniu tak ukształtować właściwości duszy aby była w stanie pamiętać swoje poprzednie wcielenia.
J.B. 1999
Literatura:
Rudolf Steiner. „Teozofia. Wprowadzenie w nadzmysłowe poznanie świata i przeznaczenie człowieka”. Wydawnictwo Spektrum. Warszawa 2002.
Rudolf Steiner. „Przejawy karmy”. Wydawnictwo Genesis. Gdynia 1997
Rudolf Steiner. „U bram teozofii”. Wydawnictwo Genesis. Gdynia 1997
ilustracja: Czerwony (zachodni) witraż Goetheanum, źródło: waldorfwatch
