Msza i Obrzęd Uświęcania Człowieka. Pochodzenie i znaczenie. (6)
Lothar Peinemann, Wspólnota Chrześcijan, 21 grudnia 2020, obraz Margarity Sabasznikowej
VI. Obrzęd Uświęcania Człowieka
Po raz pierwszy na początku XX wieku, w historii kultury zachodu, pojawiła się otwarcie Antropozofia, jako nauka duchowa oparta na intuitywnie- obiektywnym poznaniu. Doprowadziła ona do ruchu odnowy kulturalnej obejmującego prawie każdy obszar życia.
Także kościół chrześcijański otrzymał znaczący impuls dla swego dalszego rozwoju poprzez na nowo powstałą liturgię obrzędu pochodzącą „bezpośrednio ze świata duchowego”. Wydarzenie tego rodzaju było pierwszym w historii kościoła.
Było to możliwe dzięki temu, że podczas powstawania nowej chrześcijańskiej wspólnoty religijnej w XX wieku, jej założyciele zdecydowali się szukać pomocy u Rudolfa Steinera, który dzięki w pełni rozwiniętemu wyższemu poznaniu, mógł otrzymać ze świata duchowego objawienie formy liturgii religijnej.
Tak powstały formy liturgiczne Wspólnoty Chrześcijan, jako nowa duchowa rzeczywistość otrzymana „z góry”. To „z góry” oznacza to samo źródło inspiracji, z której czerpało pierwsze chrześcijaństwo, kiedy doszło do powstania chrześcijańskiej formy obrzędowej. W tym nowym objawieniu ukazuje odnowiona msza, Obrzęd Uświęcania Człowieka, tę samą czteroczłonową strukturę, jaką posiadała dawna msza: zwiastowanie słowa, ofiarowanie, przemienienie, komunię. Ta zgodność pokazuje jasno, że istnieje w duchowym świecie duchowy pierwowzór chrześcijańskiej mszy- jest tą samą teraz, jaką była na początku. Ten duchowy pierwowzór mógł poprzez inspirację w okresie wczesnego chrześcijaństwa być przywołany i zanurzony w ziemskiej liturgii mszy.
przeczytaj więcej na stronie Wspólnoty Chrześcijan:
