Światowa Konferencja Mocy w 1924 r.

Intermediarius: B.S.

30 czerwca 1924 odbyła się pierwsza Światowa Konferencja Mocy ustanowiona przez D.N. Dunlopa

Pomysłodawcą Światowej Konferencji Mocy był Szkot Daniel Nicol Dunlop, przedsiębiorca i teozof, który później dołączył do Towarzystwa Antropozoficznego Rudolfa Steinera. Zorganizował on pierwsze spotkanie, które odbyło się w Londynie 30 czerwca 1924 r. i przyciągnęło 1700 uczestników z 40 krajów. Konferencja okazała się tak dużym sukcesem, że stała się wydarzeniem cyklicznym. Początkowo World Power Conference odbywała się regularnie co sześć lat.

D.N. Dunlop był pionierem nowoczesnego budowania społeczności – szczególnie w dwóch dziedzinach: przemyśle i ekonomii oraz w sferze wolnego życia duchowego. W 1924 roku założył Światową Konferencję Mocy, którą w tym samym roku otworzył w Londynie książę Walii. Była to pierwsza międzynarodowa konferencja, na którą zaproszono inżynierów i przemysłowców z całego świata (w tym z Niemiec i Rosji, dwóch byłych przeciwników z czasów wojny światowej), w celu ustanowienia podstaw współpracy i koordynacji w produkcji i technologicznym wykorzystaniu zasobów energetycznych w ramach nowoczesnej gospodarki światowej.

W 1929 roku światowa ocena zasobów surowcowych i energetycznych została opublikowana w formie książkowej pod tytułem Power Resources of the World (zasoby energetyczne świata). WPC dała początek stałej instytucji – Światowej Radzie Energetycznej – która ma swoją siedzibę w Londynie i od tego czasu organizuje regularne kongresy w różnych stolicach na całym świecie. Strona internetowa tej prywatnej organizacji międzynarodowej zawiera krótką historię instytucji, która koncentruje się na sylwetkach pięciu czołowych postaci, począwszy od Dunlopa: „Krótko po I wojnie światowej Szkot Daniel Dunlop, wizjoner pracujący w brytyjskim przemyśle elektrycznym, postanowił zgromadzić czołowych ekspertów w dziedzinie energetyki na Światowej Konferencji Energetycznej w celu omówienia bieżących i pojawiających się problemów energetycznych. W 1923 roku rozpoczął współpracę z krajami na całym świecie w celu utworzenia krajowych komitetów, które stymulowałyby uczestnictwo i przygotowywały do technicznego udziału w takiej konferencji. Pierwsza Światowa Konferencja Energetyczna odbyła się w następnym roku, 1924, w Londynie i przyciągnęła 1700 delegatów z 40 krajów. Spotkanie było tak udane, że uczestnicy postanowili powołać stałą organizację, która kontynuowałaby dialog rozpoczęty na konferencji.

W sferze duchowo-kulturowej Dunlop był pionierem „szkoły letniej” – idei, którą aktywnie realizował i doprowadził do praktycznej realizacji w swojej fazie teozoficznej. Dunlop utrzymywał, że „szkoła letnia” nie stoi w sprzeczności z czystym dążeniem indywidualnym, lecz może je potęgować – dać mu spełnienie. Ponieważ prawdziwy indywidualizm, jeśli jest wystarczająco rozwinięty, jest dokładnie tym, czego społecznie świadome społeczności potrzebują, jeśli mają się rozwijać.

W dużej mierze te szkoły letnie były zgromadzeniami „wspólnot wolnych duchów”. Po spotkaniu z Rudolfem Steinerem w 1922 roku, Dunlop zorganizował wielkie letnie szkoły Penmaenmawr i Torquay. Według Rudolfa Steinera, zostały one „zapisane w Złotej Księdze Ruchu Antropozoficznego”. Sam Steiner scharakteryzował Dunlopa jako „dalekowzrocznego” antropozofa z wizjonerskimi celami, obdarzonego jasną i delikatną percepcją oraz niezwykłą ludzką wrażliwością i taktem”. Pomimo bardzo wysokiego publicznego szacunku Steinera dla niego-Dunlop wybrał pozostanie w tle wydarzeń.

Daniel Nicol Dunlop poznał Rudolfa Steinera osobiście w 1922 roku. Przyprowadził ich do siebie holenderski menedżer Joseph van Leer. Usiedli razem przy stole – Rudolf Steiner, który nie mówił po angielsku i Daniel N. Dunlop, który nie mówił po niemiecku. Joseph van Leer wszedł w rolę tłumacza, ale nie zauważył, że Rudolf Steiner wziął rękę Daniela Dunlopa i trzymał ją pod stołem przez cały czas trwania rozmowy. W 1934 roku, podczas jednej z jego słynnych szkół letnich, Dunlop podzielił się tym wspomnieniem ze swoim przyjacielem Walterem Johannesem Steinem. Jeszcze ciekawsze było jego stwierdzenie, że Rudolf Steiner przy tej okazji powiedział do niego: „Jesteśmy braćmi”.

Eleanor Merry, również aktywny członek wczesnego Brytyjskiego Towarzystwa Antropozoficznego, intensywnie pracowała z Dunlopem przez ostatnie 14 lat jego życia, podczas których powiedział jej, że Rudolf Steiner dał mu wgląd w jego dawne życie, w którym on, Dunlop, był członkiem najściślejszego kręgu Zakonu Templariuszy „związanego ze wszystkimi starożytnymi tajemnicami”, a także działał w tajnym stowarzyszeniu wśród Templariuszy”. Najgłębiej zakorzenioną intencją Dunlopa było służenie ponadosobowym celom ludzkości, a tym samym poświęcenie wszystkich osobistych i błahych motywów i czynów.