Antropozofowie – „bezdomne dusze”

źródło: fragment GA 258 –  Ruch Antropozoficzny: Wykład 1: Bezdomne dusze – Dornach, 10 czerwca 1923

Jest coś, co łączy wszystkich tych, którzy trafiają do ruchu antropozoficznego. A mianowicie to, że początkowo są kierowani przez swoje wewnętrzne przeznaczenie, swoją karmę, aby zejść ze zwykłej drogi cywilizacyjnej, po której obecnie porusza się większość ludzkości, aby szukać własnej drogi.

Ale ci, którym trudno jest to zaakceptować, trafiają na wiele możliwych i niemożliwych dróg. Zaś antropozofia jest właśnie jedną z tych dróg, na których istoty ludzkie dążą do realizacji siebie; na których chcą żyć z takim zrozumieniem siebie w sposób bardziej świadomy, doświadczać czegoś, co jest pod ich kontrolą przynajmniej w pewnym stopniu. Antropozofowie są w przeważającej części ludźmi, którzy nie chodzą po szerokich gościńcach życia. Jeśli dokładniej zbadamy dlaczego tak jest, to okaże się, że jest to związane ze światem duchowym.

Tak więc dusze, które schodzą z bytu przed-ziemskiego do ziemskiego, można podzielić na dwie grupy. Jedna grupa, do której należy większość współczesnych ludzi, to te dusze, które potrafią się nadzwyczaj dobrze czuć na ziemi, które czują się bardzo wygodnie w swoim ciepłym gniazdku, które tak je zafascynowało na długo przed zejściem na ziemię, nawet jeśli czasami wydaje się ono nieprzyjemne – ale to tylko pozory, maya.

Inne dusze, które mogą cierpliwie przejść przez dzieciństwo – wygląd nie zawsze jest decydujący – są mniej zdolne do zadomowienia się, są duszami bezdomnymi i wyrastają poza ciepło gniazda o wiele bardziej niż do niego wrastają. Do tej ostatniej grupy należą ci, którzy są następnie przyciągani do ruchu antropozoficznego. W pewnym sensie jest więc wyraźnie przesądzone, czy ktoś zostanie doprowadzony do antropozofii, czy nie.

Antropozofia na początku wyrosła, można powiedzieć, razem z – nie w, ale razem z – bezdomnymi duszami, które początkowo szukały nowego domu w teozofii.