Mani – Manas i tajemnica zła
Rudolf Steiner: Ga 94, KOSMOLOGIA EZOTERYCZNA https://rsarchive.org/Lectures/EsoCos_index.html. Intermediarius: B.S.
” Ezoteryka chrześcijańska wywodzi się od manichejczyków, których założyciel Mani żył na Ziemi, trzysta lat po Jezusie Chrystusie. Istota nauki manichejskiej odnosi się do doktryny dobra i zła. W zwykłym myśleniu dobro i zło to dwie nieredukowalne jakości, z których dobro musi zniszczyć drugą – zło. Dla manichejczyków jednak zło jest integralną częścią kosmosu, współdziałającą w jego ewolucji, by w końcu zostać wchłonięte i przemienione przez dobro. Wielką cechą manicheizmu jest to, że bada on funkcję zła i cierpienia w świecie. „
” W III wieku w Persji miało miejsce wcielenie Maniego. Sam Manas był natchniony przez Ducha Świętego i w tym szczególnym czasie próbował stworzyć rodzaj chrześcijaństwa, które byłoby bardziej rodzajem chrześcijaństwa uniwersalnego.”
Jednak Maniemu sprzeciwiali się zoroastryjscy kapłani, którzy w końcu kazali go ukrzyżować ok. 277 r. (sprzeciwiało mu się również dogmatyczne rzymskie chrześcijaństwo). Manicheizm rozprzestrzenił się znacznie bardziej na Wschodzie i powrócił do Imperium Rzymskiego za pośrednictwem Mitry. Mani zdawał sobie sprawę, że istnieje cel w ewolucji i wierzył, że wszystkie istoty ludzkie zostaną ostatecznie odkupione poprzez proces białej magii. Augustyna. Warto zauważyć, że Augustyn, zanim został chrześcijaninem, był w rzeczywistości manichejczykiem, a w liturgii można znaleźć jego dyskusje z biskupem Faustusem, który był manichejczykiem. W połowie IV wieku manicheizm uległ wypaczeniu, a sam Faustus nie rozumiał go właściwie i promował coś, co można nazwać rodzajem duchowego materializmu. Augustyn czuł się bardziej chrześcijaninem transcendentalnym i nie podobał mu się ten rodzaj materialistycznego aspektu w tym, co postrzegał jako uduchowienie materii… Intuicyjnie zdawał sobie sprawę, że aspekt kosmiczny musi być w pewnym sensie wycofany z doświadczenia ludzkości, ponieważ człowiek musi skupić się na aspekcie materialnym i przyjąć na wiarę istnienie duchowości kosmicznej. Aby zrozumieć więcej o Mani, musimy wrócić do Ewangelii; Ewangelia Łukasza mówi o zmartwychwstaniu Syna Wdowy – wskrzeszeniu młodzieńca z Nain. W życiu Maniego w III wieku mówi on o sobie jako o Synu Wdowy. Mamy tu niezwykłe rozróżnienie między zmartwychwstaniem w Ewangelii św. Łazarz został wskrzeszony przez Chrystusa, co jest opisane w Ewangelii św. Jana, który w tym właśnie życiu osiągnął swoje wysokie wtajemniczenie, które umożliwiło mu napisanie Ewangelii św. Jana i Apokalipsy. Jednak zmartwychwstanie młodzieńca z Nain, opisane w Ewangelii św. Łukasza, było inne w tym sensie, że jego skutki będą widoczne dopiero w następnym wcieleniu. I tak ten Syn Wdowy wcielił się ponownie w III wieku jako Mani, który ze swoją wiedzą wysokiego wtajemniczenia próbował zaszczepić chrześcijaństwo, co jednak okazało się porażką. Tak więc w przypadku Maniego mamy do czynienia z niezwykłą jednostką, która później, jak daje nam do zrozumienia Rudolf Steiner, reinkarnowała się jako Parsifal w VIII/IX wieku. Za postacią Parsifal kryje się historyczna osobowość, która około IX wieku stała się królem Świętego Graala. W późniejszym okresie Albert Steffen był bardzo związany z tym manicheistycznym nurtem i wygłosił kilka interesujących wykładów na temat manicheizmu, a także napisał sztukę „Doświadczenie śmierci Manesa”. W końcu Manes / Parsifal reinkarnuje się w XVII wieku jako wielki holenderski malarz Rembrandt van Rijn (ur. 15 lipca 1606 w Lejdzie, Holandia).
