Antropozofia

Autor: Rudolf Steiner, intermediarius: B.S.

Ex Deo nascimur. In Christo morimur. Per Spiritum Sanctum reviviscimus!

Czym jest antropozofia? Można to wywnioskować z samej jej nazwy: mądrość człowieka. Człowiek, który jest celem i sensem istnienia i ewolucji Ziemi, Boskiego Stworzenia, człowiek, obok którego kiedyś chodził po Ziemi Chrystus, który skierował bieg ziemskiej historii i ewolucji ku Duchowi. Od tego czasu człowiek może, a także powinien przychodzić do Ducha z otwartymi oczami, z pełną świadomością i zrozumieniem tego, kim jest, jaka misja na nim spoczywa i jakie naprawdę wielkie cele stoją przed nim i całą ludzkością.

Prawdopodobnie najważniejszą rzeczą, która wyróżnia antropozofię i czyni ją nauką, jest to, że odwołuje się ona właśnie do zdolności rozumienia, do myślenia współczesnego człowieka, do jego zdolności do konfrontowania swojej wiedzy z doświadczeniem życiowym i z delikatnym głosem prawdy rozbrzmiewającym w jego duszy. Antropozofia nadaje prawdziwe znaczenie podstawowym pojęciom ludzkiego życia: wierze, wolności, miłości, braterstwu, równości.

Antropozofia jest fenomenem życia duchowego i kultury, w mniejszym stopniu przeznaczona do stania się sektą. To oddech starożytnych misteriów i mitów, świętych słów Starego i Nowego Testamentu, dzieł sztuki i strumienia historii, który płynie do nas z przyszłości. Dla tych, którzy po raz pierwszy sięgają po książkę o antropozofii, trudno jest cokolwiek polecić. Ludzie, którzy później odnaleźli źródło wiedzy i siły do twórczości w naukach duchowych, doszli do niego na różne sposoby. I tak jest na dobrej drodze.

„Przez antropozofię rozumiem naukowe badanie świata duchowego, które rozeznaje jednostronność zarówno zwykłego poznania naturalnego, jak i zwykłego mistycyzmu i które, zanim podejmie próbę przeniknięcia świata nadzmysłowego, rozwija najpierw w duszy poznającej siły nieczynne w zwykłej świadomości i zwykłej nauce; tylko one umożliwiają takie przeniknięcie.”

„Antropozofia jest drogą poznania, która ma na celu doprowadzenie tego, co duchowe w człowieku, do tego, co duchowe we wszechświecie. Powstaje ona w człowieku jako potrzeba serca i zmysłów. Należy ją uzasadnić jej zdolnością do zaspokojenia tej potrzeby. Antropozofia może być rozpoznana tylko przez tych, którzy znajdują w niej to, czego szukają w swojej duszy. Antropozofami mogą więc zostać tylko ludzie, którzy jak głód i pragnienie odczuwają żywotną potrzebę rozwiązania znanych pytań o istotę człowieka i wszechświata.

„Antropozoficznie zorientowana nauka duchowa nie szuka okrężnych dróg, lecz przemawia do ludzi w taki sam sposób, jak czyni to współczesna nauka. Tylko w kategoriach tej nauki nauka duchowa, jeśli mogę tak powiedzieć, mówi o tym, co Niebo chce obecnie objawić ludziom. I trzeba to zrozumieć. Jest to coś, co na pierwszy plan wysuwa naukę duchową jako taką, a nie życie społeczne; wysuwa ją na pierwszy plan obiektywnie, a społeczeństwo staje się tylko jej nosicielem.”

„Antropozoficznie zorientowana nauka duchowa nie jest żadną teorią czy programem sekciarskim na równi z innymi programami partyjnymi czy sekciarskimi, ponieważ czerpie z wiedzy, którą można zdobyć, jeśli rozwój ziemi i rozwój ludzkości zostaną uchwycone w ich wzajemnym oddziaływaniu i w ich całości.”