Kamaloka
Rudolf Steiner – GA 108 – Die Beantwortung von Welt- und Lebensfragen durch Anthroposophie / Odpowiadanie na pytania dotyczące świata i życia poprzez antropozofię- Breslau, 2 grudnia 1908 – (strona 56,57). Intermediarius: B.S.
Kamaloka jest czasem wyrzeczenia dla człowieka, ponieważ musi on wyrzec się swoich pragnień, aby zanurzyć się w świecie duchowym. Ten okres Kamaloki trwa dłużej lub krócej w zależności od tego, czy dusza ludzka jest gotowa wyrzec się swoich tęsknot. Liczy się tu to, jak człowiek nauczył się już regulować swoje namiętności i cieszyć się życiem mimo powstrzymywania się od takich pragnień. (niem.: zu verzichten).
Istnieją jednak przyjemności i pragnienia niższej i wyższej natury. Przyjemności i pragnienia, dla których zaspokojenia ciało fizyczne nie jest rzeczywistym narzędziem gratyfikacji, nazywamy wyższymi przyjemnościami i dążeniami. Nie należą one do tego, czego człowiek musi się pozbyć po śmierci. Jeśli człowiek nadal ma coś, co przyciąga go do fizycznej egzystencji – niższe przyjemności – pozostaje w astralnym regionie kamaloki. Następnie, kiedy nic więcej nie pociąga go do tych ekscesów, staje się zdolny do życia w świecie duchowym. Pobyt duszy w kamaloce trwa mniej więcej jedną trzecią jej przeszłego życia.
Zależy on zatem od tego, ile lat miała dana osoba w chwili śmierci, czyli jak długo żyła na ziemi. Jednak czas na kamaloce nie jest w żadnym wypadku tylko straszny i nieprzyjemny. W każdym razie czyni duszę bardziej niezależną od fizycznych pragnień. Im bardziej już w swoim życiu uczynił się niezależnym i zainteresował się kontemplacją rzeczy duchowych, tym łatwiejszy będzie dla niego ten czas w kamaloce. W ten sposób staje się on bardziej wolny i tym samym staje się wdzięczny za ten czas. Uczucie niedostatku w życiu ziemskim przekształca się w poczucie błogości w kamaloce. Paradoksalne uczucia powstają dla wszystkiego, czego człowiek nauczył się kochać, aby obejść się bez tego za życia, w tym, że wzrasta to w radość w kamaloce.
