Ita Wegman

źródło: https://www.weleda.co.uk/, Wikipedia

Ita Wegman, jak nazywano ją przez całe życie, urodziła się jako Maria Ita Wegman w 1876 r. w Karawang na Jawie Zachodniej (obecnie Indonezja), jako pierwsze dziecko holenderskiej rodziny kolonialnej. Na przełomie wieków wróciła do Europy (którą już wcześniej odwiedziła) i studiowała gimnastykę leczniczą i masaż. W 1902 r., gdy miała 26 lat, po raz pierwszy spotkała Rudolfa Steinera. Pięć lat później rozpoczęła studia medyczne na Uniwersytecie w Zurychu, w czasach, gdy niewiele kobiet było przyjmowanych na studia medyczne.

W 1911 r. uzyskała dyplom lekarza medycyny ze specjalizacją w zakresie medycyny kobiecej i dołączyła do istniejącej już praktyki lekarskiej.

Specjalizowała się w zdrowiu kobiet i ginekologii, otworzyła własną praktykę lekarską w Zurychu w 1912 roku, a w wieku 45 lat otworzyła pionierską nową klinikę w Arlesheim w Szwajcarii, we współpracy z Rudolfem Steinerem. Kilku innych lekarzy dołączyło do niej i klinika stale rosła jako pierwsze centrum medycyny antropozoficznej.

W 1917 r., po otwarciu samodzielnej praktyki, opracowała według wskazówek Steinera sposób leczenia raka za pomocą wyciągu z jemioły. Ten pierwszy środek, który nazwała Iscar, został później rozwinięty w Iscador i stał się zatwierdzonym lekiem przeciwnowotworowym w Niemczech i wielu innych krajach[2], a w USA jest w trakcie badań klinicznych[3].

Do Ity Wegman dołączył austriacki farmaceuta Oskar Schmiedel (34 lata) i jego żona Thekla (35 lat), chemiczka, którzy w 1913 roku założyli własne laboratorium, głównie w celu produkcji kosmetyków na bazie roślin. Thekla Schmiedel była niewątpliwie bardzo zdolną kobietą, która w pewnych okresach przejęła prowadzenie laboratorium. Para opracowała pigmenty barwiące z roślin, które zostały użyte do malowania Goetheanum, antropozoficznego centrum badawczego w Dornach, którego współzałożycielką była Ita Wegman, która sama została dyrektorem tamtejszej sekcji medycznej.

Do 1919 roku prowadziła wspólną praktykę wraz z dwoma innymi lekarzami, również kobietami. W 1920 r. zakupiła ziemię w Arlesheim, gdzie w następnym roku otworzyła własną klinikę Klinisch-Therapeutisches Institut, czyli Instytut Kliniczno-Terapeutyczny. Wielu innych lekarzy przyłączyło się do instytutu, który w następnych latach stale się rozwijał jako pierwsze centrum medycyny antropozoficznej. W 1922 r. założyła dom terapeutyczny dla dzieci upośledzonych umysłowo Haus Sonnenhof, również w Arlesheim, i była współzałożycielką laboratorium farmaceutycznego Weleda, które od tego czasu stało się znaczącym producentem leków i produktów zdrowotnych.

W 1921 roku Ita Wegman wraz z małą grupą postępowych naukowców założyła firmę Weleda, zainspirowana wizją Rudolfa Steinera, którego holistyczne podejście do opieki zdrowotnej, obejmujące umysł, ciało i ducha, do dziś kształtuje podejście firmy Weleda.

W następnym roku Rudolf Steiner poprosił Wegman, aby dołączyła do Rady Wykonawczej nowo zreformowanego Towarzystwa Antropozoficznego w Goetheanum w Dornach, w Szwajcarii. Kierowała również Sekcją Medyczną ośrodka badawczego w Goetheanum. Razem, Wegman i Steiner napisał to, co miało być ostatnią książką Steinera, Rozszerzenie Medycyny Praktycznej (wcześniejsze wydania zostały opublikowane jako Podstawy Terapii), który dał teoretyczne podstawy do nowej medycyny, którą rozwijali. Książka została częściowo napisana podczas Wegman opiekował się Steiner, który był już śmiertelnie chory. W następnym roku Wegman założył nowe czasopismo medyczne „Natura”.

Nawet 100 lat temu firma Weleda była kształtowana przez wyemancypowane i myślące przyszłościowo kobiety. Pełne pasji i postępu idee i działania Ita Wegman odbiły się szerokim echem nie tylko za jej życia. Dzięki swojemu ciepłemu charakterowi i prostemu podejściu do życia, na swój sposób przyczyniła się do rozwoju ruchu kobiecego na początku XX wieku. Była kreatywną, odważną i zdeterminowaną kobietą, wyjątkową lekarką i wykazywała silne poczucie kolegialnego przywództwa. Zawsze żywo interesowała się rozwojem świata, a jej humanitarna natura ujawnia się w licznych listach, które pisała do pacjentów, kolegów i pracowników socjalnych. Szczególną miłością darzyła dzieci, dlatego w 1922 r. założyła dom terapeutyczny dla dzieci z zaburzeniami rozwoju i specjalnej troski Sonnenhof.

Bliscy jej sercu byli nie tylko młodzi ludzie, ale także tak zwane grupy marginesowe ówczesnego społeczeństwa, które były prześladowane lub zagrożone. Od 1933 roku była to przede wszystkim ludność żydowska. Uratowała życie wielu ludziom, pomagając im w ucieczce z Niemiec. Była prawdziwą kosmopolitką, przyjaźniła się i pracowała w niezliczonych krajach.

Po wczesnej śmierci narzeczonego nigdy nie wyszła za mąż ani nie założyła własnej rodziny, ale w pracy poświęciła się pracy z dziećmi i otaczała się przyjaciółmi i kolegami ze środowiska medycznego. Była niestrudzenie zaangażowana w swoją pracę, badając sposoby, w jakie natura może korzystnie wpłynąć na zdrowie i dobre samopoczucie wszystkich ludzi.

Ita Wegman żyła w czasach wielkich zmian, a ona sama spowodowała wielkie zmiany w swojej sferze wpływów. To właśnie dzięki Icie Wegman zasada pracy w harmonii z ludźmi i naturą przyświeca firmie Weleda od 1921 roku.

W 1936 roku klinika otworzyła drugi dom w Asconie, w Szwajcarii. Wkrótce potem pojawiły się problemy między Wegman a resztą Rady Wykonawczej i Wegman została poproszona o opuszczenie Rady; ponadto jej i kilku zwolennikom odebrano członkostwo w Towarzystwie Antropozoficznym. Praca medyczna jednak kwitła, a Wegman dużo podróżowała wspierając szybko rozwijający się ruch na rzecz rozszerzenia granic medycyny; w tym czasie była szczególnie aktywna w Holandii i Anglii.

Jej szpital, klinika Arlesheim, prosperuje do dziś, a Weleda jest nadal częściowo własnością tej organizacji non-profit.

Wegman zmarła w Arlesheim w 1943 roku, w wieku 67 lat.

Zobacz też: