Budda i jego misja

autor: T.K. Tekst napisany z inspiracji wykładami R.Steinera o Ewangelii Mateuszowej

Kosmiczna mądrość ewolucji przenika ludzkość w toku historycznego rozwoju cywilizacji. Mądrość ta wypływa ze źródła wiecznego bytu, poza wymiarem czasu i przestrzeni i ponad strumieniem ewolucji ziemskiego świata. Tym wiecznym źródłem mądrości jest Chrystus, mądrość promieniuje z jego istoty i przenika krąg Bodhisattwów zgromadzonych wokół niego w świecie ducha. Bodhisattwowie zstępując w strumień ewolucji, nauczają ludzkość mądrości przez tysiąclecia historycznego rozwoju. Mądrość ta promieniuje i jest nauczana z ośrodków, w których kultywowane i strzeżone są misteria ducha. W historycznym rozwoju ludzkość dojrzewa do coraz głębszego pojmowania mądrości kosmicznej, w każdej epoce objawia się ona ludzkości przez Bodhisattwów w nowej formie, właściwej dla zdolności pojmowania ludzi w niej żyjących. Bodhisattwa jest przewodnikiem i nauczycielem ludzkości, który zstępuje do ziemskiego świata i głosi mądrość płynącą z wiecznego źródła. W strumieniu ewolucji jeden Bodhisattwa przejmuje posłannictwo poprzedniego i dzieło nauczania ludzkości, kiedy ten uprzedni wypełni swoje posłannictwo i wzniesie się ponad indywidualny byt i jego ucieleśnienia w strumieniu ewolucji. Odtąd wyzwolony ze świata zjawisk, świata cierpienia i przemijania, objawia się ludzkości jako duchowa moc promieniująca z wieczności i przenikająca człowieka wewnętrznym światłem.
W ten sposób do kosmicznego bytu wzniósł się Budda, syn króla Sudhodany, osiągając ostateczne wyzwolenie z więzów egzystencji w świecie zjawisk. Odtąd jednak objawia się ludzkości w eterycznym bycie świata, jako duchowa moc miłości i współczucia. W Świętą Noc objawił się pasterzom czuwającym przy stadach nieopodal groty betlejemskiej, w chwale zastępów anielskich. Jego istota zjednoczyła się z istotą Dzieciątka spoczywającego w grocie i promieniowała w eterycznej i astralnej aurze Dzieciątka.

Budda dokonał dzieła wyzwolenia i wzniesienia się człowieczeństwa ponad świat zewnętrznych zjawisk. Pod drzewem Bodhi kosmiczna mądrość i duchowa istota człowieczeństwa w pełni objawiła się ludzkości, w indywidualnym ludzkim bycie. W świecie atlantyckim człowiek przeżywał kosmiczną mądrość w sennym transie, jako objawienie płynące z góry, ze świata bogów. W wewnętrznej wizji uwalniał się od ograniczeń indywidualnego bytu przyrody i wznosił do przeżywania wiecznego bytu wszechświata. W świecie poatlantyckim człowiek zstępował przez tysiąclecia do indywidualnego bytu, przeżywanego w pełni świadomości. Wielki nauczyciel ludzkości, Bodhisattwa, który pod drzewem Bodhi stał się Buddą, był przewodnikiem ludzkości w tym zstępowaniu i kształtowaniu się indywidualnego bytu. Nauczał ludzkość nie tylko świadomości tego bytu, ale także świadomości jego tragizmu wynikającej z wiedzy, że najgłębszą istotą świata zjawisk jest cierpienie i przemijanie. Nauczał właściwej postawy indywidualnego ducha względem tej prawdy o cierpieniu wszystkich istot, jaką jest wszechogarniające współczucie. Uczył wewnętrznej wolności poprzez wiedzę o ułudzie i cierpieniu w świecie zjawisk przyrody i że indywidualny duch powinien dążyć do wzniesienia się ponad ulotność zjawisk ku swojej prawdziwej istocie, wywodzącej się z wiecznego źródła bytu.
Mimo że Budda nauczał o wyzwoleniu od świata, to istotą jego posłannictwa w strumieniu ewolucji było przewodnictwo ludzkości w zstępowaniu w ten świat. Dlatego pełnię kosmicznej prawdy o człowieczeństwie mógł objawić dopiero gdy człowieczeństwo to wstąpiło do indywidualnego bytu w świecie przyrody i osiągnęło pełną świadomość tego bytu. Wielki nauczyciel zakończył swój byt w strumieniu ewolucji i osiągnął wyzwolenie od ułudy świata zmysłowego wtedy, gdy człowiek stał się w całkowicie bytem tego świata, a jego istota najgłębiej zjednoczyła się z bytem przyrody, osiągając pełnię swojej indywidualności. Wtedy właśnie syn króla Sudhodany dostąpił kosmicznego oświecenia, gdy najgłębsza ciemność materialnego bytu ogarnęła indywidualnego ludzkiego ducha. Wówczas Budda ukazał ludzkości wewnętrzne wyzwolenie i kosmiczną świadomość jako prawdziwy cel ewolucji ludzkiej indywidualności. Owa  indywidualność zstąpiła w ziemski świat zjawisk w strumieniu ewolucji, lecz ten strumień ma swój początek w wiecznej prawdzie i światłości. A duch ludzki, odwracając się od zewnętrznych zjawisk, może wznieść się ponad bieg ewolucji i wewnętrznie powrócić do jej źródła. Wyzwalając się ze strumienia bytu zmysłowego, jednoczy się z bytem wszechświata ponad światem  zmysłowym, a jednocześnie ogarnia cierpienie istot rodzących się i przemijających w strumieniu ewolucji wszechprzenikającą mocą miłości i współczucia.

T.K.