Chrystus i dawne misteria

autor: T.K. Tekst napisany z inspiracji wykładami R.Steinera o Ewangelii Mateuszowej

W czasach starożytnych istniały ukryte przed ogółem ludzkości duchowe Misteria, które przed wybranymi uczniami otwierały świat ducha. Tajemne przybytki Misteriów istniały w każdym narodzie i w każdej starożytnej cywilizacji. Ich obrzędy i praktyki były ściśle strzeżone przed wiedzą ogółu, zachowywane w ciemności i tajemnicy. Dotykały one bowiem doświadczeń groźnych i egzystencjalnych, niebezpiecznych dla słabej i nieprzygotowanej ludzkiej duszy. Człowiek przeżywający wtajemniczenie poznawał do głębi swoją ludzką istotę lub też doświadczał kosmicznego olśnienia, kiedy jego dusza wznosiła się ponad cielesny byt, aby zjednoczyć się wewnętrznie z bytem wszechświata. Było to głębokie i wstrząsajace dla duszy przeżycie, lecz półświadome i senne, całkowicie oddzielone od codziennego życia. Zwyczajna świadomość i codzienny rozum nie miały dostępu do dziedziny bogów, która w dawnym pojmowaniu świata wznosiła się nieskończenie ponad zwykłe ludzkie rozumienie i postrzeganie. Tylko wspomnienia ukryte w głębi duszy pozostawały wtajemniczonemu po tym doświadczeniu, a nawet o tych wspomnieniach nie mógł nikomu nic powiedzieć pod groźbą śmierci. W świecie, w którym toczyło się codzienne ludzkie życie, wypełnione pracą, zabawą i zgiełkiem rozmaitych wydarzeń, Misteria nie mogły zostać odsłonięte, gdyż byłoby to ich profanacją i świętokradztwem. A mimo to z przybytków Misteriów promieniowało na świat życie duchowe i ożywiało kulturę i cywilizację. Kosmiczna mądrość głęboko ukryta inspirowała wierzenia i religie, jej przebłyski można odnaleźć w dawnych mitach i świętych księgach. W opowieściach o powstawaniu wszechświata i początkach człowieka, o czynach bogów i herosów, w modlitwach i świętych obrzędach, ukryte były doświadczenia wtajemniczonych, które przeżywali podczas Misteriów. Były to symboliczne obrazy mądrości skrywające duchową prawdę, która nie mogła zostać objawiona ludzkości w całej swojej pełni. Legendy i opowieści o synach bożych, o bohaterach i herosach walczących z demonami i potworami, zstępujących do piekielnych otchłani i wychodzących zwycięsko na światło dzienne, wyrażały w obrazach przeżycia duszy podczas wtajemniczenia. Doświadczenia te były wizjami duszy, w których przeżywała ona walki i próby, widziała rzeczy groźne i piękne, doznawała objawienia ogromu i majestatu wszechświata i grozy podziemnych otchłani. Przeżywała wewnętrznie własną śmierć i zmartwychwstanie do nowego duchowego życia. To były jednak tylko przeżycia duszy w półsennym transie, w świecie duchowych wizji i imaginacji, w świecie mitu, który dla duszy stawał się realny, lecz pozostawał niedostępny dla świata zmysłowego. Ciało ucznia pozostawało w głębokim letargu w skalistej grocie lub podziemnej krypcie, schowane przed światem, podczas gdy dusza wznosiła się ponad własną cielesność i wędrowała przez świat ducha, pod opieką i ochroną duchowych przewodników i wtajemniczonych. Jej istota przeżywała głęboki wstrząs, który prowadził do jej wewnętrznej śmierci i odrodzenia w nowej, duchowo przemienionej istocie. Niebezpieczeństwo było prawdziwe i mogło się zdarzyć, że dusza ucznia nie sprosta duchowym próbom, okaże się zbyt słaba żeby znieść wstrząs inicjacji. W takim przypadku, śmierć duchowa mogła stać się prawdziwą śmiercią fizycznej cielesności ucznia, a krypta wtajemniczenia mogła stać się jego prawdziwą kryptą grobową.

Istotą wtajemniczenia jednak było to, że dokonywało się ono w ścisłym oddzieleniu od świata zmysłowego. Kosmiczny świat bogów był niedostępny dla zwyczajnej ludzkiej świadomości i wznosił się nieskończenie ponad światem ludzkich spraw. Niemniej jednak mądrość, która promieniowała z przybytków Misteriów, odciskała głębokie piętno na życiu duchowym ludzkości. Religia, sztuka i filozofia zawsze czerpały z głębokiego, ale też głęboko ukrytego, źródła duchowej prawdy.

Świat ziemski jednak ewoluuje a człowiek z biegiem czasu wznosi się do coraz wyższych stopni duchowego rozwoju, zdobywając doświadczenia w kolejnych ziemskich ucieleśnieniach. Przez te doświadczenia wewnętrzny płomień samoświadomości duszy staje się tak silny, że staje się ona dojrzała do poznania duchowej prawdy w całej pełni i w pełnej świadomości własnego człowieczeństwa. Duchowy byt wszechświata, na głos ludzkiej duszy wznoszący się z głębi bytu ziemskiego, odpowiada zstępując do ziemskiej ewolucji, aby złączyć się z ludzkim bytem w strumieniu czasu i historii. Poprzez to zstąpienie i zjednoczenie z człowieczeństwem, może dokonać objawienia Misterium Ducha w świecie zmysłowym, w pełni świadomości ludzkiej jaźni. Kosmiczny świat bogów, który dotąd ludzkość poznawała w mitach i legendach, w proroczych snach i wizjach, w półświadomym, sennym wtajemniczeniu wybranych uczniów Misteriów, został objawiony poprzez życie, nauczanie, cierpienie i śmierć Jezusa z Nazaretu, człowieka żyjącego na ziemi, zrodzonego w strumieniu czasu, w następstwie pokoleń w historii narodu Izraela. Świadectwo jego człowieczeństwa dają Ewangelie, a szczególnie jasne ludzkie świadectwo głosi Ewangelia Mateuszowa. Ten człowiek był Synem Bożym, w nim objawił się Chrystus, który głosił całej ludzkości, w świetle dnia, objawienie Królestwa Niebieskiego, dotąd poznawanego przez nielicznych jedynie w tajemnicy, w ciemnościach Misteriów. Całe życie Chrystusa na Ziemi, ukazane w Ewangeliach, od chrztu w Jordanie do śmierci na krzyżu i zmartwychwstania, było wielkim Misterium, objawionym ludzkości w człowieczeństwie Jezusa Chrystusa. Królestwo Niebieskie, w dawnych czasach niedostępne zwykłej ludzkiej świadomości, wznoszące się ponad światem ziemskim, w którym bytowała jaźń człowieka w swoim codziennym życiu, przez Jezusa Chrystusa zstąpiło z wyżyn kosmicznych do ziemskiego świata i zostało objawione świadomej jaźni.

T.K.