Steiner, znany przede wszystkim jako twórca antropozofii, w swym rozwoju światopoglądowym – zarówno ściśle filozoficznym, jak i gnostycznym – przechodził przez cztery następujące etapy:
Pierwszy z nich, goetheanistyczny, obejmował refleksję nad myślą wielkiego poety Johanna Wolfganga Goethego, przede wszystkim zaś nad jego alternatywną metodologią przyrodoznawczą (teoria metamorfozy, koncepcja Urpflanze oraz teoria barw Farbenlehre); to lata 1882-1892.
W drugim Steiner – w polemice z Kantem i nawiązując (krytycznie) do Fichtego – tworzy własną filozofię, najczęściej określaną mianem „filozofii wolności”; etap ten przypada na lata 1892-1900.
Etap trzeci, różokrzyżowo-teozoficzny, obejmuje lata 1900-1912; wtedy to Steiner pełni (od 1902 roku) funkcję sekretarza generalnego niemieckiej sekcji Towarzystwa Teozoficznego.
Na etapie czwartym (1913-1925) Steiner zarówno w olbrzymiej działalności wykładowej (6000 wykładów wygłoszonych w całej Europie), jak i w inspirowaniu nowych form życia religijnego, artystycznego, społecznego (z pedagogiką, medycyną i rolnictwem włącznie) tworzy i rozwija swą własną „wiedzę duchową” (Geisteswissenschaft) antropozofię i jej wyższe stadium michaelityzm.
(Jerzy Prokopiuk, „Labirynty herezji”, wyd. Muza, Warszawa 1999, str. 89-91)