Historia Wspólnoty Chrześcijan

źródło: https://de.wikipedia.org/

Powstanie wspólnoty odbyło się przy decydującej pomocy Rudolfa Steinera (1861-1925), który na kilku kursach i wykładach w Stuttgarcie i Dornach w latach 1921-1924 przedstawił propozycje „odnowionej pracy chrześcijańsko-religijnej”. Po trzech tygodniach wspólnych przygotowań w Breitbrunn nad jeziorem Ammersee, 45 założycieli udało się do Dornach, gdzie w Goetheanum, w dniach 6-22 września 1922 r., dokonano aktu założycielskiego. Dniem założenia w ścisłym znaczeniu jest 16 września, kiedy to Friedrich Rittelmeyer (1872-1938) odprawił pierwszą konsekrację ludzką i wyświęcił pierwszych dwunastu kapłanów. Wspólnota Chrześcijan szybko rozprzestrzeniła się na liczne miasta niemieckie, a wkrótce także na Pragę, Szwajcarię, Austrię, Norwegię, Holandię, Szwecję i Anglię. W 1933 roku w Stuttgarcie powstało pierwsze seminarium, a w 1936 roku w Dreźnie i Hadze założono pierwsze własne kościoły. Po delegalizacji Towarzystwa Antropozoficznego w Niemczech przez Gestapo w listopadzie 1935 r., Wspólnota Chrześcijan nie została początkowo zdelegalizowana ze względu na swój charakter stowarzyszenia chrześcijańskiego. Dopiero w 1941 roku – po ucieczce zastępcy Hitlera Rudolfa Hessa do Anglii – zdelegalizowano w Niemczech Wspólnotę Chrześcijan; niektórzy księża zostali tymczasowo uwięzieni.

Po zakończeniu wojny powstawały nowe wspólnoty (stopniowo także poza Europą), budowano nowe kościoły, np. w Bochum w 1966 r.[17], a w 1953 r. w Stuttgarcie wzniesiono nowy budynek seminaryjny – pierwszy został zniszczony w czasie wojny. W 1990 r. możliwy stał się restart w Pradze. Obecnie aktywne grupy lub kongregacje istnieją w Ameryce Północnej i Południowej, Azji, Europie, Afryce i Australii.

Arcyprzełożeni Wspólnoty Chrześcijan:

Od 1925: Friedrich Rittelmeyer
Od 1938: Emil Bock
Od 1960: Rudolf Frieling
Od 1986: Taco Bay
Od 2005: Vicke von Behr-Negendanck
Od 2021: João Torunsky